De Clown.
Men vraagt mij wel eens, hoe kom jij bij jouw verhalen en gedichten. Het antwoord is gemakkelijk, die haal ik uit het leven zelf. Het zijn dingen die ik hoor en zie, mee maak of lees.
Zo hoorde ik pas het nummer de clown van Ben Cramer weer eens op de radio. Een oude hit uit 1971 maar nog steeds actueel. Als je de tekst hoort of leest, dan merk je hoe sterk deze eigenlijk is. Het heeft meer te maken met het gevoel waarin we dan eigenlijk verkeren. Zijn we in een goede gemoedstoestand, dan kunnen we begrijpen dat een clown uit een circus die dan net overleden zou zijn, dat we hem of haar niet kennen. Toch snappen we dat dit een groot verlies is voor het circus, want je moet op zoek naar een andere clown. Hopelijk is deze dan net zo succesvol als zijn voorganger.
In ons leven leren we veel mensen kennen. De een is beroemd door een film of als uitblinker in de sport. Dichter bij huis kennen we mensen van onze werkzaamheden, vakantie of door vrijwilligerswerk. Natuurlijk in ons dorp kan je vele dorpsgenoten bij naam noemen. Maar hoe goed kennen we die mensen eigenlijk nou echt?
Want we kennen allemaal wel mensen in onze omgeving, die grappig zijn of dat wel eens doen. Of mensen die altijd goed gehumeurd zijn en vaak voor een ander in de weer zijn. Ze lijken wel geen tegenslagen te kennen. Maar is dat wel zo?
Kennen wij een ander eigenlijk echt of gaan we hier altijd van ons zelf uit, dat we die ander wel door hebben.
Lachen als een boer met kiespijn, dat doen we allemaal wel eens. Misschien is het tijdstip om over iets minder moois te praten op dat moment even moeilijk. Mensen die je echt kennen weten dat vaak wel te doorbreken of komen er later op terug.
Of herdenken we onze dierbaren die ons ontvallen zijn, die met hun humor hun laatste levensfase dragelijker hebben gemaakt voor de nabestaanden. Hij/zij was maar een clown.
©2019 Martin Wichink.
Reactie plaatsen
Reacties