Vossenjacht.

Hoewel we op het platteland wel eens een vos zien lopen, ben ik er nog nooit naar op zoek geweest. Daarvoor zijn ze sneller en slimmer dan ik. Dat moet ook wel, wil je in de wildernis overleven. Eieren en kippen dienen wel eens bij boerderijen als een luxeproduct. We eten tenslotte allemaal wel eens buiten de deur.

Nu wordt er wel eens aan slipjacht georganiseerd in ons dorp. Compleet met welgestelde jagers in uniform op het paard en hun jachthonden. Door het blazen op een hoorn wordt een startsein gegeven en kan de slipjacht beginnen.

Waar vroeger echt op de vos werd gejaagd, volgen ze nu een spoor met vossengeur. Het wordt een parcours vol met hindernissen en daar zijn ze dan een middagje zoet mee. Waarbij de afterparty het nodige gegeten en gedronken wordt. Een eeuwenoude traditie van de parforce jacht, wordt zo in leven gehouden.

De enigste keren dat ik jacht hebt gemaakt op een vos, is met een spel. Hierbij spelen de ‘vossen’ de hoofdrol. Verkleed staan ze op een bepaalde route door het dorp. Vaak zijn het kinderen die deze dan moeten opsporen. Het is gekoppeld aan bijvoorbeeld koningsdag. De vossen hebben dan een letter, die ze mogen geven als ze gevonden zijn. Samen vormen deze letters dan weer een spreekwoord of gezegde, maar kunnen ook slaan op de feestdag zelf.

Heb het spel zelf wel eens gespeeld, maar ben ook al diverse keren een vos geweest. Leuk om te doen hoor. Uitgedost als bakker, politieagent, clown val je al snel genoeg op straat, want dit is anders dan anders. Je hoort in de verte al dat je gezien bent, dus word je als het ware bestormd. Dat vergeet je dan niet zo snel meer.

Het mooiste vind ik nog steeds, als je tijdens zo’n vossenjacht gewoon in de tuin bezig bent in je overall. Als je een paar keer onverschillig opkijkt, dan denken ze al snel dat je erbij hoort. Of ze dan nog willen meehelpen, ho maar. Inwendig grijns ik erom, want er komen nog meer groepen. Een vos verliest misschien wel zijn haren, maar niet zijn streken.