Anemoon.

Op een of andere manier wordt Hans er altijd rustig van, als hij weer eens op bezoek gaat bij zijn vriendin Jacqueline. Als hij daar komt, is ze vaak te vinden in haar achtertuin. Jacqueline heeft wat dat betreft echte groene vingers en de gekste planten staan in haar grote tuin. Nadat Hans voor een half jaar geleden is gescheiden, is hij daar bij haar wel vaker te vinden. Niet dat zij het erg vindt hoor, daar zijn ze hele goede vrienden voor. Samen kunnen overal gesprekken over voeren en geen onderwerp is hun te gek. Ze nemen dan ook geen blad voor de mond. Zo nu ook weer.

“Weet je wat er met jou is Hans. Je blijft te veel hangen in het verleden. Je leeft meer in een soort van Bach syndroom.”

“Ken Bach alleen maar van de muziek, maar dat heeft mijn interesse niet zo. Wordt van zijn muziek ook niet echt vrolijk”, geef Hans haar als weerwoord.

“Dokter Edward Bach is geneeskundige die zich met de plantenkunde zichzelf beroemd heeft gemaakt als homeopaat. Zo heeft deze dokter ontdekt dat de plant Gentiaan goed is voor mensen met een negatieve stemming. Pessimisten zouden in de buurt van deze plant, sneller een stap in de goede richting zetten.”

“Je weet er veel van, maar wat heeft dat dan met mij te maken?”

“Om eerlijk te zijn Hans, je blijft te veel in jouw eigen verleden hangen. Nu je bent gescheiden, kijkt je niet meer vooruit. Durf te leven, maak een nieuwe stap in je leven.” Jacqueline probeert mij op een positieve manier op te beuren, door mijzelf met deze harde werkelijkheid te confronteren. Daar was de spiegel weer, die dit keer mij wordt voorgehouden. Op deze manier hebben we al vaker een goede balans gevonden in onze jarenlange vriendschap.

“Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan”, mompel ik niet overtuigend hardop.

Jacqueline kijkt me nadenkend aan en ik zie aan de uitdrukking van haar gezicht, dat de radertjes in haar hoofd op volle toeren draait.

“Wacht maar even”, roept ze nog en meteen loopt ze snel de tuin in. Jacqueline komt even later al terug met een plastic bakje met een aantal stekken erin.

“Hiermee moet het ook lukken. Het zijn Anemonen.”

“Ken Anemoon alleen als zeester”, geef ik als antwoord terug.

“Een Anemoon is ook een vaste plant en kent vele kleuren. Hier heb je wat stekjes en ik vraag aan jou deze goed te gaan verzorgen. Als je dit met liefde doet, krijg je een kleurenpracht die zijn weerga niet kent. Zo hoort jouw leven ook te zijn. Kleurrijk, vrolijk en als er een bloempje afsterft, dan is het uithuilen en opnieuw beginnen en doorgaan. Het is een dankbare plant, maar je moet er wel voor zorgen.”

Niet volledig overtuigd neemt Hans toch de stekjes mee naar huis. Voorzichtig plaats Hans ze thuis een voor een in de volle grond. De buitenlucht en in de voorjaarszon zijn, doen hem blijkbaar goed. Pluk gelijk het overige onkruid uit de tuin, waar Hans nog steeds geen zin in heeft gehad dit voorjaar. Schoffel en hark zelfs even tussen de bestaande planten door. Het pad naar achteren wordt zelfs extra geveegd. Nu ik toch bezig ben, bedenk Hans met een grijns. Blijkbaar had hij dit duwtje in de rug even nodig.

De Anemonen bloeien nu prachtig in vele kleuren. Jacqueline is al een paar keer komen kijken en heeft nog wat bemesting tips gegeven.

Hans zit nu beter in zijn vel en heb via club, een avond voor alleengaanden bezocht. Tussen de vrijgezellen kwam ik Mia tegen. Sinds ons eerste gesprek hebben we al diverse raakvlakken ontdekt en die zijn we nu aan het uitdiepen. Omdat we beiden gescheiden zijn, nemen we de tijd. Maar ook om te ontdekken of er een mooie toekomst voor ons samen in zit. Kan je wel alvast verklappen dat dit er hoopvol uitziet.

Zo zie je maar dat je zonder de natuur nergens bent. Ben Jacqueline dankbaar, dat ze mij in ieder geval op het goede spoor heeft gezet. Zo’n goede vriend(in) zou iedereen eigenlijk moeten hebben.