De lijnentrekker.

Wim van Raay loopt vlak voor de feestelijke vijftig jaar bestaan nog even rond in de kantine van zijn geliefde voetbalclub S.D.O. De club kent de laatste jaren goede tijden en doet zijn naam eer aan. Samenspel Doet Overwinnen. Vier keer op rij heeft het jonge team de koppositie weten te halen in de klasse die zij spelen. Nu zijn ze gepromoveerd naar de hoofdklasse. Hier komen sponsoren graag op af en Wim heeft dan ook een goede hoofdsponsor binnen weten te halen en het complex te voorzien van het gedroomde kunstgrasvelden. Het gaat de club duidelijk goed voor de wind. Veel nieuwe leden zijn er de afgelopen jaren bij gekomen en maakt S.D.O. tot een grote club in de regio. Waar eindigt dit succes?

De voorraad voor de feestavond wordt nog even gecheckt, want morgen barst het feest los. Alles lijkt dik voor elkaar en Wim deelt hier en daar nog wat complimenten uit. Met een ‘tot morgen’, neemt hij afscheid van de mensen binnen.

Als hij even later buiten staat, gaat zijn blik nog even over het hoofdveld. Het kunstgras ligt er uitstekend bij en de hoofdtribune erachter maakt het beeld compleet.

Dan wordt er in zijn rechterhoek aandacht getrokken door iemand die gebukt over de reling van het stalen hek hangt. Niet dat hij iets aparts doet, maar hij staat daar in zijn eentje. Door dit ongewone beeld, wil Wim wel het zijne van weten, dus loopt hij naar de persoon toe.

Dichterbij gekomen ziet Wim dat het een oudere man is.

“Harrie, gaat het?”, vraagt Wim hem belangstellend.

“Tweeënveertig jaar, acht maanden en drie dagen, ben ik lijnentrekker geweest voor de club. Met liefde heb ik het gedaan voor de S.D.O. in goede en in slechte tijden. Altijd was er harmonie en waardering van het bestuur en spelers. Iedereen kent Harrie de lijnentrekker en ze maakten regelmatig een praatje met mij. Dat heeft mij altijd gestimuleerd om door te gaan. Echter de laatste jaren wordt dit steeds minder. Vele nieuwe spelers die op het betaalde spelen van de club zijn afgekomen. De lat voor de prestaties liggen hoog en vele sponsoren werken zich met elle bogen zich graag omhoog. Door het kunstgras ben ik mijn weekendbaantje kwijtgeraakt, maar dat zou toch ooit iemand anders over moeten nemen. Dat is nog niet het ergste. Wat ik heel jammer vind, is dat het ‘wij’ gevoel is zoek gespeeld en dat vreemden met geld en macht nu de dienst uit maken. Daarom ben ik nog eenmaal gekomen om afscheid te nemen van mijn geliefde plek.”

Wim laat deze indrukwekkende woorden op zich inwerken. Hierdoor merkt hij niet dat Harrie zich al heeft omgedraaid en langzaam weg loopt. Een club icoon die met stille tromp vertrekt. Dan neemt Wim een radicaal besluit na zijn overpeinzing.

In de goed gevulde feesttent naast het clubgebouw op de parkeerplaats, wachten de vele bezoekers op het openingswoord van de voorzitter, met een drankje in hun hand.

Dan gaat de deur open en het voltallige bestuur komt binnen. Wim neemt de microfoon ter hand en kijkt naar de mensen in de zaal.

“Lieve mensen, feestvierders van dit behaalde jubileum. Ik heb net bij het bestuur mijn ontslag aangeboden als voorzitter van deze club. Gisteravond sprak ik een man, een die hier vandaag niet aanwezig is, over echte clubliefde. Door dit gesprek ben ik tot de conclusie gekomen, dat ik ondanks alle successen, toch gefaald heb. Daarom draag ik de hamer over aan Oscar Weidemans van Green Artificial Grass group.

Even was het tijdens de speech stil, maar nu brak er flinke geroezemoes uit. Iedereen wilde weten wie deze onbekende man is geweest. Oscar heeft moeite om dit te overstemmen en de feestavond op gang te brengen, nadat Wim stilletjes naar de achtergrond is verdwenen en via een achterdeur naar huis is gegaan. Het is zeker een van de indrukwekkende dagen geweest in het vijftig jaar bestaan van deze club.