Kareltje.

Het herenhuis boven op de heuvel is vorig jaar verkocht. Het stond al een aantal jaren leeg. Niemand uit het dorp die weet wie het gekocht heeft, maar op een dag is er een stalen poort geplaatst. Het pad naar de heuvel was ineens niet publiekelijk toegankelijk. Pas als er iets niet meer is of kan, dan mis je het ineens.

De verontwaardiging in het dorp was er niet minder om, maar wat kon je er aan doen. Men was wel nieuwsgierig naar de nieuwe bewoners, maar niemand had hen ooit gezien. Wel reed er eens een geblindeerde auto daarnaar toe en de poort wordt automatisch geopend en daarna weer gesloten, terwijl de camera heen en weer draait om alles in de gaten houden. Het houdt de gemoederen wel bezig.

Het is Kareltje die met het verlossende woord komt. In de kerstvakantie is er een mooi pak sneeuw gevallen. Net als de laatste jaren ging de jeugd met hun sleeën naar de heuvel toe. Om toerbeurt gleden ze dan naar beneden toe, om dan vervolgens gezamenlijk weer naar boven te klimmen. Door de poort kan het dit jaar niet meer en dat was Kareltje even vergeten.

Kareltje bekijkt de poort eens goed, nadat hij hier aangekomen is. Geen handel om de poortdeur open te zetten. Ernaast kan je misschien wel door de bosjes, maar nu het huis weer bewoond is, durft Kareltje dit niet aan. De camera’s draaien ook nog steeds heen en weer en houden je in de gaten. Er zit dan niks anders op om op de bel te drukken en het te vragen.

Net als Kareltje zijn vinger op de bel legt om aan te bellen, hoort hij opeens een stem.

“Hallo jongetje.”

Van schrik laat Kareltje de bel los en verschiet plotseling even van kleur. Zouden ze hem op de camera hebben gezien? Net als hij er snel van door wil gaan, ziet hij een meisje tussen de struiken staan.

“Ik ben Kareltje en wie ben jij.” Kareltje heeft zichzelf al weer onder controle en onderneemt gelijk actie, want bang is hij niet van haar.

“Ik ben Mathilde. Mathilde Verkade. Mijn vader is directeur van de koekjesfabriek. We hebben dit huis gekocht voor de vakanties. Maar wat kom jij hier doen?”  

“Ik wilde net als andere jaren met de slee van de heuvel af glijden, maar was even vergeten dat jullie hier wonen. Dus zoek ik wel een andere plek.”

“Kan het wel even vragen of het mag.”

Kareltje schudt met zijn hoofd van nee, zwaait nog even naar haar en trekt dan de slee weer achter zich aan. Bij het dorp aangekomen, ziet hij zijn klasgenootjes bij de ijsbaan. Deze is open. Kareltje brengt zijn slee thuis, doet zijn verslag van zijn ontmoeting en pakt zijn schaatsen. Samen met zijn vriendtjes is het toch gezelliger dan met een onbekend meisje alleen. Het dorp heeft er weer een verhaal erbij.